Toerfietser Weblog

Volgt de fietsbelevenisen van Hans de Groot,
toerfietser sinds 2003.
Ik fiets om te bewegen,om te genieten van de geleverde prestaties, om samen tochten te maken, om nieuwe wegen te ontdekken en om van de natuur te genieten.

zondag 16 augustus 2015

Zwolle - München (een trip in 7 etappes} deel 1

VERTREK
Het is vrijdagochtend 6 uur, de wekker gaat maar ik was al lang wakker. Deze dag moest het gebeuren; de start van de fietstocht naar de hoofdstad van Beieren, München.
De bagage had ik de vorige avond al afgeleverd bij Café De Vrolijkheid dus ik hoefde er alleen nog maar heen te fietsen. Omdat het deze ochtend toch nog wat fris was had ik de armwarmers maar aangedaan, maar gezien de weersvoorspellingen voor de komende week zou ik ze niet heel veel vaker hoeven te gebruiken.
Op de P-plaats van het café was het al een drukte van belang toen ik aankwam en ook de bus van M&M Travel was al paraat zodat de bagage gelijk ingeladen kon worden.
Nadat iedereen afscheid had genomen van de in ruime getale aanwezige familieleden vertrokken we met 14 fietsers en 1 fietster richting de rode Hanzebrug op weg naar verre oorden..
Al na een kilometer of 20, in de buurt van Heerde, was er behoefte aan een PP oftewel een plaspauze. Normaal gesproken is dit altijd na ongeveer 25 km maar de gemiddelde leeftijd van de deelnemers wordt er niet minder op en dan moet je soms wat vaker. Gelukkig stonden we op een plek met veel bomen zodat er voor elke heer wel één beschikbaar was. De enige vrouw in ons gezelschap (Joke K.) had natuurlijk aan alleen een boom niet genoeg en sloeg deze ronde nog maar even over.

PP bij Heerde

Na deze korte stop ging het via het fietspad langs het Apeldoorns kanaal door naar de rand van Apeldoorn waar de fourageer stop bij de bus plaatsvond, op de P-plaats bij de Mac. Vlak voor we daar konden aanleggen waren we echter nog getuige van een ongelukkige valpartij van een plaatselijke dame die, met haar echtgenoot, een stukje wilde fietsen. Op het aanbod van ons om haar medische hulp te bieden gingen ze na een korte bedenktijd dankbaar in, dit betekende dat onze medicijnman (Hans M.) zijn 'medische kennis' alvast in praktijk kon brengen. Wie weet hadden wij daar zelf later nog weer profijt van, oefening baart immers kunst.
Ondertussen aten wij allen wat van de ruime voorraad levensmiddelen die door Cor en Linda als vanzelfsprekend waren ingeslagen voor de hongerige fietsers, zij weten wel hoe het energie tekort weer aangevuld moet worden; allerlei zoetwaren, brood met beleg, fruit, yoghurt etc. lag in ruime mate in de bagageruimte van de bus, wij hoefden alleen maar te pakken!
Nadat iedereen de maag gevuld had fietsten we verder langs het Apeldoorns kanaal en via o.a. Lieren, Eerbeek, Dieren en Doesburg bereikten we tegen 13.30 uur opnieuw de stopplaats van de bus op een fraai plekje met uitzicht op de Rijn in de buurt van Spijk. Ook nu konden we ons weer tegoed doen aan allerlei lekkers en vooral weer even de benen strekken en ons van andere lichamelijke ongemakken ontdoen.
Goed toeven aan de Rijn bij Spijk

 Vervolgens hadden we nog zo'n 40 km te gaan over soms onverharde paden alvorens we de jeugdherberg in Kevelaer bereikten. Helaas moesten we even wachten omdat de beheerder nog niet aanwezig was maar uiteindelijk werden de kamers ingedeeld, konden we douchen en vervolgens een herseldrankje drinken en eten. Jaap L. plakte 'en passant' nog even z'n binnenbandje...
De eerste dag zat er echter nog niet helemaal op, 's avonds werden we door Cor en Linda nog even afgezet in Kevelaer waar mensen die erin geloven de gelegenheid hadden om een kaarsje te branden en we met z'n allen nog even genoten van een drankje op een terras.
Weer bij de JHB aangekomen was het tijd voor rust, de volgende dag wachtte ons weer een lange en ook zware dag.

Voorganger Jan S.


De volgende ochtend om 06.00 uur ging de wekker van mijn mobiel. Het doordringende deuntje ‘The Cuckoo Waltz’ , welbekend van het duo Laurel & Hardy, zorgde ervoor dat iedereen snel uit de veren was. De Warsteiners van de avond ervoor waren gelukkig goed gevallen bij de heren.
Na het douchen, het aankleden, het ontmantelen van het bed, het inpakken van de bagage en het ontbijt konden we weer op pad.
In de vaste slagorde fietsten we Kevelaer uit, hopende dat ons bezoek aan deze vrome plaats ons een behouden ‘vaart’ op zou leveren tijdens de rest van de  reis.
De eerste helft van de etappe was lekker vlak maar ging wel door het noordelijke gedeelte van Duisburg met veel stoplichten , wat voor veel oponthoud zorgde. Net voor we Duisburg weer verlieten konden we ons weer laven bij de bus van Cor en Linda. Het is altijd zorg om niet te veel te eten tijdens deze stops en niet kilo's zwaarder thuis te komen na de tocht.
Na de pauze fietsten we eerst een stuk langs de Ruhr en vervolgens richting Wüppertal. Inmiddels was de temperatuur lekker opgelopen en de bidons raakten al wat sneller leeg dan op de eerste dag.
Via een lang onverhard gruispad met veel toeristisch fietsverkeer, fietsten we langzaam maar zeker richting de eerste uitlopers van het welbekende Sauerland. Net voor de helft van deze etappe besloten we nog een PP (plaspauze) in te lassen voor de eerste klimmetjes van de reis Zwolle – München voor ons op zouden doemen.

Laatste beslommeringen voor de bulten...


Temidden van de uitgebreide landerijen werden de blazen geleegd en nog wat proviand naar binnen gewerkt zodat iedereen vol energie het steviger werk aan zou kunnen.
Die energie hadden we dan ook al snel nodig want na ongeveer 70 km veranderde ons ontspannen ritje plotsklaps in een martelgang zonder weerga. Van het één op het andere moment ging de weg over van vlak in een wel erg gemene klim van maximaal 18%, teveel voor onze spieren en velen moesten dan ook hun zadel in de steek laten en al wandelend verder. De overgang was te groot.
Bovenaan deze kuitenbijter moest er even gerust worden om van de schrik te bekomen en om te wennen aan het idee dat er nog veel meer aanstaande was..
Op en af ging de route nu en de stijgingspercentages waren alles behalve mals (meestal tussen de 7 en 13%), in combinatie met een temperatuur die ook behoorlijk was opgelopen zorgde dit ervoor dat er vaak gestopt moest worden om even bij te komen.
Op één van de vele lastige klimmen gingen wij volgens een plaatselijke landbouwer op zijn tractor met aanhanger niet snel genoeg omhoog en onder veel kabaal en misbaar reed deze ‘edele’ boer sommigen van ons letterlijk van de smalle weg de berm in. Het optreden van de man zorgde voor nog meer opwinding in onze groep en boven gekomen moest er even flink stoom afgeblazen worden.
Harry T. moest de omschakeling van vlak naar zwaar klimmen bekopen met kramp in de benen en speciaal voor Harry rusten we ter plekke iets langer uit dan gepland.
De rest van de route bleef de weg op en af lopen en Harry besloot in, verband met aanhoudende kramp klachten, samen met o.a. Jaap L. via een iets vlakkere route naar de JHB te fietsen.
Die JHB bereikten we uiteindelijk na een lange, zware en warme dag, via een 1,5km lange steile afdaling over een verschrikkelijke slechte weg. Terwijl wij het terrein van de JHB  op stuiterden zagen wij Harry en de zijnen gelukkig al ‘fris’ op een bankje zitten.
Iedereen was blij dat de laatste kilometer van de dag er op zat.
De JHB in Beckenfeld is mooi gelegen aan de oevers van de Glörsee en was zelfs nog iemand die opperde om een stukje te gaan zwemmen, gelukkig konden wij deze heer op tijd weer bij zijn positieven krijgen.
Na het verdelen van de kamers en het opbergen van de fietsen konden we lekker gaan douchen. Nadat iedereen weer fris en fruitig beneden was konden we ons gaan opmaken voor een biertje of een andere verfrissing en vervolgens voor een self-service BBQ op de grillplatz.
En zo werd het nog een gezellige avond.

Relax moment (JHB Glörsee)

Laat die avond, terwijl bijna iedereen al op één oor lag te snurken, kreeg ons peloton nog uitbreiding door de komst van Gerrit L. die de laatste 7 dagen van de reis mee zou fietsen. Ikzelf zag Gerrit (en zijn vriendin) pas de volgende ochtend. De inspanningen van de dag zorgden ervoor dat ik die nacht in een diepe slaap was verzonken, tot de volgende ‘Cuckoo Waltz…  

Dag 3 begon ik voor de verandering eens in de bus. Na de 'normale' ochtendroutine van wakker worden, ontbijten, bagage inpakken en inladen en de fiets gereed maken stond ons vandaag een pittige dag te wachten die zou beginnen met de klim van de enige weg naar en van de JHB, dezelfde slechte, steile hobbelweg die we een dag eerder waren afgedaald. Samen met nog ongeveer 8 a 9 personen zag ik dit eigenlijk niet zitten en besloot van de mogelijkheid gebruik te maken om deze 1.5 km met de bus af te leggen. Je bent altijd een toerfietser of het nu op de fiets is of in de bus..
Boven aan de weg hergroepeerden we met de die-hards die wel 'normaal' naar boven waren gefietst en vertrokken voor een etappe van ruim 140 km met de hele dag op en af en stijgingspercentages tot ruim boven de 10%.

Route en profiel dag 3

Het werd dan ook een warme en behoorlijk heftige dag wat fietsen betrof. De omgeving waar we doorheen fietsten was prachtig zolang je er oog voor had. De niet klimmers onder ons (zoals ik) zagen vooral het zwart van het asfalt en elke keer was het weer een opluchting als de top van weer zo'n steile bult was bereikt.
De route liep in grote lijnen van Breckenfeld via Meinerhagen en Siegen naar Marburg, gelegen aan de rivier de Lahn. De gehele route liep dus door het Sauerland en dat hebben we geweten.
Gelukkig wachte na ongeveer 35 km al de bus, de aangeboden etenswaar en verfrissingen gingen erin als...koek. Het energieverbruik nam onder de gegeven omstandigheden nauurlijk ook verontrustende vormen aan, zo moest ik bij elke busstop mijn beide bidonnen weer volledig opnieuw vullen.
Ik hoopte dat deze busstop mij zoveel energie zou geven dat ik de rest van de dag de heuvels over zou vliegen, maar niets was minder waar...
Al gelijk na de stop volgde weer een venijnige lange pukkel waar de benen helemaal op leeg liepen. De Garmin gaf een stijgijngspercentage van 12% terwijl mijn gemoedsrust met gelijke percentages daalde. Bovengekomen was het uithijgen geblazen en even een fotootje schieten van wat achter ons lag, wat er nog komen ging werd gemakshalve maar even verdrongen..

Het mooie (maar zware) Sauerland


Zo fietsen we de kilometers aan elkaar, een stukje dalen en vervolgens weer omhoog. Het koste al met al wel veel tijd omdat er toch telkens op elkaar moest worden gewacht. Niet leuk voor hen die het klimmen beter afgaat en ook niet voor degenen die minder talentvol zijn op dat gebied. Gelukkig bevonden we ons in een sociale groep zodat hier door niemand een punt van werd gemaakt, maar op deze wijze doorfietsen zou uiteindelijk betekeken dat de aankomsttijd bij de JHB (en daar mee het eten) in gevaar zou komen.
Daarom besloten de vermoeide (mindere) klimmers om na ruim 75 km na de tweede busstop om de fietsen in de bus te laden en het restant van deze warme dag in de gekoelde bus uit te rijden. De rest zou, volgens de routekaart, nog een lange klim krijgen maar daarna vrij vlot naar de JHB kunnen rijden. Niets was echter minder waar....
Terwijl wij ons ontspanden in de bus (lees ook slapen) kreeg de rest nog een stevige laatste 65 km voor de wielen.
In de bus was het wel leuk om te zien hoe Cor en Linda op zoek gingen naar een geschikte plek om de bus te parkeren voor de laatste stop. Uiteindelijk werd die plek gevonden op de P-plaats van een brandweerkazerne. Daar kregen wij een heerlijk koud blikje cola van Linda en settelden ons op het rustbankje van de brandweermannen. Naast het bankje hing een flesopenener aan de regenpijp dus het leek ons een bankje waar veel gebruik van werd gemaakt.
De vrijwillige brandweer van Swolland

Bij temperaturen van dik boven de 30 graden was het goed toeven in de schaduw. Gelukkig bleek de kazerne ook nog te beschikken over een openbaar toilet, zodat ik iets kon doen wat in de bus niet mocht....
Na een tijdje wachten kwamen de overige fietsers nog een keer langs om te tanken voor de laatste kilometers, waarna wij op luxueuze wijze verder reisden naar het eindpunt in Marburg.
Daar aangekomen was het vrij laat en druk. De JHB lag bij een sportcomplex aan de Lahn en er was veel jeugd aanwezig (.....). Nadat wij alle bagage uit de bus hadden gehaald moesten wij snel gaan eten omdat anders de hond zich zou nestelen in de pot. Gerhard wist nog te regelen dat de fietsers die nog onderweg waren later konden aanschuiven.
Ook de laatste kilometers waren voor hen zeker niet makelijk geweest en je zag aan de gezichten dat men blij was dat Marburg bereikt was na een erg lange dag.
Die avond hadden de meesten niet meer zo'n zin om op pad te gaan en bleven achter op de binnenplaats van JHB, waar onder het genot van een lekker pilsje (Bosch bier) de afgelopen dag nog even de revue passeerde alvorens we naar onze (ruime) kamers vertrokken om te gaan sla....zzzzz.

Wordt vervolgd
(foto's : Hans de Groot, Jaap Lameris en Hans Meulman)



Geen opmerkingen:

Een reactie posten