Prestatietocht 2014

Volgens de Dikke van Dale is de betekenis van het woord 'prestatie'; 'dat wat iemand presteert'. Bijvoorbeeld op sportief gebied je grenzen verleggen en een grote lichamelijke inspanning leveren. Wat dat betreft denk ik dat ik, samen met nog een groot aantal Swollanders, afgelopen zaterdag een prestatie heb geleverd.
Gisteren was namelijk de jaarlijkse Prestatietocht van TC Swolland, een rit van ruim 160 km door Salland, Drenthe en de Kop van Overijssel waarbij niet alleen de afstand maar zeker ook de weersomstandigheden er flink in kunnen hakken.
Zelf had ik, in een vlaag van verstandsverbijstering, de tocht enkele weken geleden al een keer voorgereden dus ik wist wat me te wachten stond.

De start was als vanouds bij Café de Vrolijkheid en 21 mannen hadden de stoute fietsschoenen aangetrokken om de lange tocht te gaan maken, waaronder enkele gastrijders.
Om klokslag 9 uur vertrok de stoet in zuidoostelijke richting. Omdat toerleider Ruud W. nog niet in staat was om na zijn blessure al weer op kop te gaan fietsen nam ik voor de gelegenheid, samen met Hennie H. de honneurs waar.
Traditiegetrouw gaat de tocht elk jaar weer over de Lemelerberg, waar immer gestreden wordt voor de eeuwige roem om als eerste boven te komen en net al andere jaren was het een gastrijder die met de eer ging strijken.
Nadat iedereen onder aan de berg weer op adem was gekomen trokken we verder door het fraaie bosgebied rondom Ommen via Archem, Junne en Stegeren. Dit nieuwe gedeelte in de route, als alternatief voor de passage door het centrum van Ommen, kon op positieve reacties rekenen ondanks de extra kilometers die hiervoor gemaakt moesten worden.
Na dit fraaie stukje Overijssel komen we, na Stegeren, weer in meer onbeschut gebied waar de wind vrij spel heeft, en wind dat stond er wel gisteren.  Volgens de weersvoorspellers zou de wind in de loop van de dag uit komen op kracht 5 uit zuid tot zuidwest en op het gedeelte tussen Ommen en Balkbrug kregen wij op sommige stukjes alvast een voorproefje van wat ons later die dag nog te wachten stond.
Op weg richting de koffiestop in Veeningen werd de eerste lekke band van de dag genoteerd, het slachtoffer was Youké M. Helaas kwamen de berichten uit de achterhoede niet goed door in het peloton waardoor er niet werd gewacht. Zelfs het geschreeuw van Cor W. was gedoemd te verwaaien in de harde wind en met een mannetje of vier moest er een inhaalrace gereden worden. Mooie training voor de heren.

Bij café Poortman in Veeningen, een tradionele aanlegplaats, was het bijzonder druk, zo druk dat de uitbaters een soort lopend buffet hadden gecreeerd waar koffie en verschillende soorten taart verkrijgbaar waren. Niet alleen fietsers weten Poortman te vinden ook de vele wandelaars in het Reggedal genieten ter plaatse van de lekkere appelgebak met slagroom.
De grote drukte betekende wel dat toerclub Swolland in alle hoeken van de zaak te vinden was.

Koffie mét, bij Poortman in Veeningen.

Nadat we allemaal onze twee kopjes koffie met appelgebak op hadden konden we verder voor het tweede gedeelte van de tocht, echter wel met vier man minder om dat Wim H. op huis aan moest en Harry T., Peter de V. en Rudi S. via een verkorte route naar Zwolle terug fietsten om daar met 98 km op de teller weer aan te komen.
Met nog 18 deelnemers trokken wij verder door Drenthe, met verse voorrijders; Toon O. en Jan S.
Gelukkig hadden we tot dan toe weinig last gehad van de aangekondige buitjes en met een beetje geluk hielden we het de hele dag droog.

Via de Ossesluis en de dijk langs de Hoogeveensche vaart fietsten we verder richting Echten en dieper Drenthe in naar het brinkdorp Ruinen, vroeger de 'heerlijkheid Ruinen' genaamd. Net na het verlaten van dit plaatsje werd Cor W. verrast op een lekke band die op de parkeerplaats van de Marskramer geplakt kon worden, het bleek wel een lekke band met gevolgen want deze vertraging had tot gevolg dat we verderop in de route alsnog worden overvallen door een aantal kleine maar wel heftige buitjes. Zo heftig dat we bij de derde bui op een rij besloten de regenjasjes aan te doen......vanzelfsprekend was het vanaf die tijd weer droog.
Inmiddels waren we alweer in westelijke richting aan het fietsen waardoor de wind ons meer en meer kon tegenwerken. Vanaf Uffelte was het dan ook stevig buffelen voor de verschillende voorrijders, sommigen bleken echter zo sterk dat ze toch zo nu en dan tot de orde geroepen moesten worden.
Met de straffe wind schuin tegen bereikten we uiteindelijk na ongeveer 115 km de tweede pauze locatie in Willemsoord en dat betekende, ook al weer traditioneel, koffie en groentesoep (met ballen van Ali).
De soep zorgde voor een welkome versterking van de inwendige mens, nodig om ook de laatste 50 zware kilometers aan te kunnen. Ikzelf was er wel aan toe, de buitjes van even daarvoor had toch voor wat kou in de botten gezorgd en de benen begonnen langzaamaan ook wel vol te lopen.
Na een klein halfuurtje hadden we allen weer genoeg moed om verder te gaan en voor degenen die dat niet hadden zat er weinig anders op dan zich te schikken. Nadat iedereen weer op z'n zadel heeft plaats genomen gaat de tocht verder richting de Weerribben en verder door de kop van Overijssel, daar waar de wind vrij spel heeft.
Tijdens onze doortocht van de Weerribben, op weg naar Kalenberg, werden we voor de derde maal tot stoppen gedwongen vanwege een lekke band, ditmaal is Jan S. de pechvogel. Gelukkig voor ons had Jan wel een aardige, zij het ietwat drassige, locatie uitgezocht.

Even rust op het fietspad richting Kalenberg.

Nadat het euvel was verholpen gingen we weer met goede moed op pad, echter niet voor lang want in het toeristische plaatsje Kalenberg bleek een brugje open te staan voor een passerende rondvaartboot. lang duurde het wachten echter niet en na een paar minuten konden we onze weg vervolgen over de vele bruggetjes langs de Kalenbergse gracht. Altijd weer een belevenis op zich.

Kalenberg

Via het gehucht Nederland kwamen we uit op de Kuynderdijk waar we de wind vol op kop kregen, dit zorgde voor enige reuring in de groep omdat de sterksten zich een weg naar voren baanden en de mannen met minder inhoud de beschutting zochten. Zo kwamen we uit in het oude havenplaatsje Blokzijl vanwaar de tocht verder ging in zuidelijke richting naar St.Jansklooster, Zwartsluis en Hasselt.
Ondertussen begon ik mijn benen meer en meer te voelen en alleen de gedachte aan een welverdiend hersteldrankje bij de Vrolijkheid zorgde ervoor dat ik de pedalen bleef rond trappen.
Na Hasselt volgde alleen nog, de altijd lange, Verkavelingsweg. De weg die altijd langer is dan je hoopt als de benen niet meer willen en waar de wind zo vaak tegen is.
Uiteindelijk stond, ook na deze 163 km, de Vrolijkheid nog steeds op dezelfde plek op ons te wachten en met een select gezelschap genieten we nog even na van de geleverde inspanningen onder het genot van een drankje, een schaaltje nootjes en als uitsmijter zelfs nog een paar hapjes van Ria.
De prestatie is weer geleverd, grenzen zijn verlegd en  behoorlijke inspanningen zijn gedaan, de Prestatietocht heeft zijn naam weer eer aan gedaan wat mij betreft.